Steeds meer mensen worstelen met psychische problemen als gevolg van stress.
Ze leggen zichzelf de druk op om …
- een bloeiende carrière te hebben;
- een prachtig en perfect gezin te stichten;
- én een spannend leven te leiden vol etentjes, feestjes en luxereizen om mee te pronken naar de buitenwereld.
Anders denken ze niet te kunnen voldoen aan het ideaalbeeld.
Maar wélk ideaalbeeld?
Wie bepaalt voor jou wat jij belangrijk vindt in je leven? En wat is er in hemelsnaam mis met ‘gewoon’ zijn?
Wij geloven dat het leven er mooier zou uitzien als we nu en dan genoegen nemen met middelmatigheid.
Verdoken minderwaardigheidscomplex
Het is logisch dat het streven naar steeds beter en steeds meer vaak een recept is voor teleurstelling.
“Ik ben uniek en ik verdien een andere behandeling dan andere mensen.”
Dit ruikt wat naar egoïsme, toch?
Maar onder dat jasje van superioriteit en overdreven grootheidswaanzin zien we vaak een minderwaardigheidscomplex schuilgaan. Dit vertelt ons dat we eigenlijk niks voorstellen en iedereen uit onze omgeving net fantastisch is.
Volgens de schrijver Mark Manson (van The subtle art of not giving a f*ck) zijn beide vormen egoïstisch omdat je denkt ergens recht op te hebben en het niet krijgt.
Goed is soms goed genoeg
De talloze sociale media voeden onze hunkering naar uitzonderlijkheid nog wat verder. Iedereen lijkt wel een spannender, mooier en gelukkiger leven te leiden.
De waarheid is echter dat deze social media steeds minder sociaal zijn.
Als je jouw bedrijf (of jezelf als merk) in de kijker wil zetten, is er op deze platformen geen ruimte voor middelmatigheid. Er zijn namelijk eenvoudigweg te veel mensen die strijden om de aandacht van dezelfde doelgroep.
Maar is het voor jou persoonlijk echt noodzakelijk om je kostbare energie te verspillen?
- ‘Zou post X of Y me meer likes opleveren?’
- ‘Als ik elke dag mijn gezonde maaltijden deel, zullen mensen wel zien hoe goed ik bezig ben!’
- ‘Met mijn #NeverNotWorking zal ik vast complimenten krijgen over mijn werkprestaties.’
Doet het er wérkelijk toe?
Of denk je dat je – net zoals het merendeel van de Vlamingen – dopamineverslaafd bent? De likes, comments en externe goedkeuringen belonen ons voortdurend waardoor deze neurotransmitter vrijkomt in ons brein.
Je krijgt veel prikkels, je nieuwsgierigheid wordt gestimuleerd, het heeft soms een verrassingseffect en dat maakt dat je een opeenvolging van dopamineshots krijgt. En dat is verslavend.
Er is heus niks mis met het delen van foto’s en posts. Maar weet voor jezelf wanneer teveel werkelijk teveel wordt.
Wake up call: love yourself
Tijd om de realiteit onder ogen te zien: we zijn allemaal grotendeels middelmatig. En dat is meer dan oké.
Besef dat je geen staande ovatie uit jouw omgeving moet krijgen om van jezelf te kunnen houden.
Leer accepteren dat …
- je geen superheld bent;
- je niet elk weekend iets spannends hoéft te ervaren (want wat is er verkeerd aan een Netflixavond of een familieweekend?);
- het leven al vermoeiend genoeg is en je daarom maar beter kan doen waar jij zelf zin in hebt.
Als je deze prestatiedrang en smeekbede om externe bevestiging af en toe laat varen, ondervind je ongetwijfeld minder stress.
Vandaar deze ode aan de middelmatigheid van ons bestaan.
Herken je jezelf in de eeuwige drang naar speciaal zijn en presteren? Dan raden we je het boek ‘De prestatiegeneratie‘ aan van Jeroen van Baar, een doctoraatsstudent in de neurowetenschappen. Het zet je zeker aan tot nadenken.
Zelf aan de slag met workshop werkgeluk
Dit is slechts een van de inzichten die we behandelen tijdens onze workshops over werkgeluk.
Wil je weten welke factoren jouw geluksgevoel nog allemaal beïnvloeden? Neem gerust contact op om een teamsessie in te boeken. We gaan samen aan de slag.
Of vul onderstaand formulier in. Dan contacteren we je zo snel mogelijk om te sparren over de mogelijkheden!
P.s. Het maakt niet uit of je je in Brussel, Antwerpen, Gent, Merelbeke, Berchem, Turnhout of Brugge bevindt. Je kan naar onze hoofdzetel in Sint-Niklaas komen of we komen naar jou toe.